End of 7 months Africa, a dream came true

Tja...en dan ben je weer terug in Nederland..
Mijn 7 maanden Afrika zitten er alweer op. Ik had jullie nog een laatste blog beloofd, dus bij deze.
Vorige week ben ik terug gekomen en het is nog even wennen. Niet alleen aan het weer, maar vooral aan het dagelijkse leven hier. Een leven dat zoveel verschilt met Afrika. Ik ga niet eens een poging doen dat uit te leggen…
Ik vind het fijn om mensen hier weer te zien, maar ik kan nog niet zeggen dat ik weer thuis ben. Zo voelt het nog niet. Het voelt op dit moment meer alsof ik hier op vakantie ben.
Het is ook wat vreemd omdat ik geen eigen huis meer heb waar ik naar terug kon gaan. Ik kon gelukkig wel weer bij Jorisse terecht, maar zij is verhuisd in de tijd dat ik weg was, dus weer een nieuw huis om aan te wennen.
Belangrijkste doel voor de komende tijd is dan ook het zoeken van een eigen huisje.

Nu een beetje verdrietig omdat de reis, waar ik zo naartoe had geleefd, voorbij is, maar ook heel blij dat ik het gedaan heb.
Ik heb een geweldige tijd gehad in Afrika en had dit avontuur niet willen missen.
Heb ook nergens spijt van, ook al is het niet helemaal gelopen zoals ik vooraf had bedacht. Ik heb niet alles gezien en gedaan wat op mijn planning stond, maar dat geeft niet, want daar zijn andere mooie dingen voor in de plaats gekomen. Ik had eigenlijk maar één afspraak met mezelf gemaakt. Dat ik zou doen wat goed voelde, waar ik zin in had en me niet zou laten leiden door wat ik vooraf had bedacht of door wat anderen er mogelijk van zouden kunnen vinden. En aan die afspraak met mezelf heb ik mij gehouden.

Van de 7 maanden heb ik er ongeveer 4 in Kenia doorgebracht. Kenia voelt als thuis voor mij en het was fijn zo’n plek te hebben. Blijkbaar heb ik toch erg de behoefte aan een plek waar ik me thuis voel. Hoe leuk het reizen ook was, het was soms ook best vermoeiend. Hoewel vermoeiend misschien wat overdreven is want mijn grootste zorgen waren steeds het vinden van een slaapplaats, bedenken wat en waar je wilt eten, hoe je ergens komt en waar je weer geld kan pinnen. Niet echt zorgen te noemen natuurlijk..
Toch vond ik het af en toe best vermoeiend om steeds op een nieuwe plek te komen waar je de weg niet weet, altijd alles moeten vragen. Renee zei het al in een reactie op mijn vorige blog, ik ben best honkvast. Had ik Kenia niet gehad als uitvalsbasis, dan had ik dat waarschijnlijk wel ergens anders gezocht. Een plek om even wat langer te blijven, voor een poosje te zien als thuis. Ik denk dat ik dat dan in Malawi zou hebben gevonden.


Malawi omdat ik dat het leukste land vond van de landen die ik heb bezocht.
Ik kan niet uitleggen waarom precies, weet ook niet of er nou sprecifiek iets te noemen is waarom dat land er voor mij bovenuit steekt. Qua toerisme heeft het nou niet echt grote trekpleisters, maar ik vond het een erg mooi land. De sfeer was er goed, het voelde veilig, de mensen zijn vriendelijk en het heeft qua natuur ook zeker wel wat moois te bieden. Het grote meer dat zich bijna over de hele lengte van het land uitstrekt en bergen. Mooie plekken om te overnachten, zonder té toeristisch te worden. Ook de leukste mensen ontmoet in dit land, zowel andere reizigers als locals.
Het openbaar vervoer is vrij slecht, benzine is schaars en het reizen hier heeft mijn geduld het meest op de proef gesteld. Maar dat was eigenlijk prima te doen, ik had alle tijd en maakte me zelf ook nergens druk om.
Daarbij moet ik Floja ook nog even een keer noemen, het project in het noorden van Malawi, waar ik een week verbleef. Mijn eerste week in Malawi, in feite in the middle of nowhere, maar een erg leuke tijd gehad. Mede door de eigenaren, waar het goed mee klikte, erg toffe mensen. Mocht je Malawi gaan bezoeken dan is dit echt een aanrader. Nogmaals bedankt Floor en Jan!

Tanzania vond ik erg dubbel. De eilanden vond ik leuk. Pemba vooral erg mooi, groen en heuvelachtig. De mensen daar wel wat afstandelijk, maar het is dan ook absoluut geen toeristisch eiland. Ook spreken de mensen nauwelijks engels, wat het natuurlijk ook lastig maakt.
Ik was daar met Lianne en Marline, dus konden we de sfeer er met elkaar wel inbrengen.
Zanzibar vond ik echt leuker als verwacht. Ik had een supertoeristisch eiland verwacht, maar dat viel eigenlijk best mee. Natuurlijk is er wel veel toerisme, maar de resorts heb ik niet gezien. Er zijn ook nog veel rustige plekken op het eiland waar je haast geen toerist ziet, waar je een half uur over het strand kunt wandelen zonder ook maar een ander mens te zien. Ook Stone Town vond ik verrassend leuk. Goede sfeer, leuke plekjes en een fijne mix van locals en blanken. Makkelijk contact te krijgen met locals, leuke mensen ontmoet.
Ik heb niet heel veel tijd doorgebracht op het vaste land van Tanzania. In een kleine week ben ik vanaf Zanzibar naar de grens met Malawi gereisd. Ik heb te weinig van het vaste land gezien om er echt een gegronde mening over te geven, maar wat ik ervan heb gezien sprak me niet zo aan.
Ook hier mensen erg afstandelijk, wat natuurlijk kan komen door het taalprobleem, want vrijwel geen engels sprekende mensen tegen gekomen. Qua sfeer sprak het me ook niet zo aan.

Rwanda is een heel mooi land qua natuur, maar daar blijft het ook wel een beetje bij.
Mensen zijn hier echt afstandelijk en dat lijkt niets met het taalprobleem (dat er wel is) te maken te hebben. Het doet haast Europees aan op een bepaalde manier en mensen gedragen zich ook zo.
Het is natuurlijk een land met een zeer heftige, vrij recente geschiedenis. Bewonderingswaardig hoe ze zich daar bovenop hebben gewerkt, maar de overheid slaat ook door in zich willen bewijzen naar de buitenwereld. Het bepaalt wel heel erg veel voor haar inwoners, o.a. wat mensen op hun eigen land mogen verbouwen en het schijnt zelfs zo te zijn dat het dragen van slippers op/in bepaalde plaatsen verboden is . Het draait vooral allemaal om de buitenkant. Zo staan de mooiste huizen langs de kant van de weg en de gammele hutjes/huisjes zo ver mogelijk uit het zicht.
Toch heb ik hier ook een heel toffe tijd gehad , met name door Odette en de ouders van Laurence. En het land voelde heel veilig, geen moment het gevoel gehad dat mensen misbruik wilden maken van je vertrouwen.

Tot slot Uganda, waar ik maar weinig van heb gezien omdat ik hier maar een goede week ben geweest.
Toch ben ik wel heel positief over wat ik ervan heb gezien. Na Rwanda was het een verademing. Echt Afrika weer, chaotisch en vuil, maar met heel leuke mensen en een goede sfeer. Mooi ook qua natuur. Een land dat erg veel te bieden heeft.

Terugkijkend op mijn reis merk ik nu al dat het niet de meest grootse dingen zijn, zoals een safari of een microflight, die je echt bij blijven. Juist de kleine dingetjes blijven het meest hangen, daar denk je met het grootste plezier aan terug. Leuke ontmoetingen, een klein gebaar van iemand, een bepaald gesprek, dat mooie plekje op een berg/meer/etc, behulpzaamheid van een ander, een mooie zonsopgang terwijl de wereld om je heen nog in slaap was. En ga zo maar door.

Echt negatieve ervaringen heb ik eigenlijk niet opgedaan. Natuurlijk was er wel de beroving in Kenia, dat was even balen. Maar ergens was dat ook wel weer goed. Het heeft me wat scherper gemaakt voor de rest van mijn reis. Het was geen enge of bedreigende ervaring, zo heeft dat niet aangevoeld.
Ik heb me tijdens de hele reis eigenlijk geen moment onveilig gevoeld. Natuurlijk werd ik weleens moe van alle aandacht, ging dat soms ook wel een grensje over voor me, maar dan beet ik wel van me af en stopte het snel. Ik denk eerder dat het voor een paar Afrikanen soms bedreigend is geweest omdat ik op het punt stond er één een knal te geven ;)
Veel mensen hebben toch een soort schrikbeeld van Afrika, met name om daar als vrouw alleen rond te reizen. Ik vond het juist heel goed te doen om als vrouw alleen rond te reizen. Natuurlijk sta je wat meer in de belangstelling en blijf je altijd een buitenstaander, een rijke mzungu.
Maar buiten dat heb ik ook wel veel respect gekregen van mensen, juist omdat ik als vrouw alleen reisde. Ze vonden het meestal erg interessant en stoer van me. Ik ben veel meer behulpzaamheid tegen gekomen als verwacht. Of beter gezegd, ik had gedacht dat ze er vaker iets voor terug hadden verwacht. Maar eigenlijk was dat maar zelden het geval, en als het al zo was, dan werd me dat meteen duidelijk gemaakt dus kon ik een keuze maken daar wel of niet op in te gaan.
Ik ben in het voordeel geweest doordat ik mij goed voor kan doen alsof ik ergens al jaren kom, zelfs al kom ik er voor het eerst. Door niet naief over te komen zal men ook niet snel iets bij je proberen en je eerder met rust laten.
Kortom, ik kan vanuit mijn eigen ervaring alleen maar zeggen dat ik een heel positief gevoel heb overgehouden aan het rondreizen door Afrika als vrouw alleen. Natuurlijk moet je oog hebben voor de risico’s en rekening houden met bepaalde zaken, maar als je dat doet is het prima te doen en veilig.

Ik hoor wel eens dat er gezegd wordt over mensen die langere tijd op reis gaan dat ze ergens naar op zoek zijn of ergens voor weg lopen. Ik geloof niet dat een van beiden echt op mij van toepassing is geweest. Ik heb geen grote ontdekkingen gedaan over mezelf, hooguit wat bevestiging gekregen van wat ik al wel wist of dacht. Dat is misschien dan weer een voordeel van de periode die ik al achter de rug had, geen verrassingen meer ;)
Voorbeeld van wat ik bevestigd heb gezien is mijn behoefte aan een ‘thuis’, een eigen plekje. En dat ik niet zo heel sociaal ingesteld ben. Nieuwe mensen ontmoeten, mensen om me heen hebben vind ik allemaal best leuk. Tot een bepaalde hoogte..
En ik blijk niet zo'n backpacker te zijn. Rondreizen is erg leuk, maar na een poosje vind ik het wel genoeg. Een jaar de wereld rond gaan reizen met een rugzakje is dan ook iets wat ik niet snel zal doen weet ik nu. Dorms (slaapzaal) heb ik een hekel aan. Vooraf had ik bedacht dat ik me daar af en toe wel overheen zou kunnen zetten, maar dat kon en wilde ik niet. Geen slaapzalen voor mij.
Enige waar ik misschien naar op zoek ben geweest is een antwoord op de vraag of ik echt langere tijd in Afrika zou willen en kunnen werken en wonen. Daar heb ik de afgelopen jaren vaak over nagedacht en leek me erg leuk om te gaan doen. Tijdens deze reis ben ik daar toch op terug gekomen. Ten eerste is de kans om daar een leuke baan te vinden waar uitdaging in zit en waar je ook nog voor betaald wordt vrijwel nihil. Ik heb weinig te bieden daar qua opleiding en werkervaring die ik heb. Ten tweede is er mijn persoonlijkheid die waarschijnlijk teveel zou botsen met de mentaliteit daar. Ik zou mezelf veel te snel opfokken over alles. Ik hoor mijn collega’s nu al zeggen: dat doe je hier ook.. Maar echt, daar zou het nog veel erger zijn.
Ik had dus al helemaal voor mezelf uitgemaakt dat het waarschijnlijk nooit zal gebeuren dat ik serieus probeer daar werk te zoeken. Totdat ik in Kenia iemand leerde kennen die daar een project doet met jong volwassenen uit Nederland. Een project wat wel weer aansluit bij mijn werk hier.
Wat maakt dat ik nu zeg over werken in Afrika: zeg nooit nooit.
Voorlopig echter eerst hier maar weer eens aan het werk gaan, waar ik inmiddels ook wel weer zin in heb.

Tot slot nog even over Kenia. Dat is meer als ooit mijn thuis in Afrika. Ik heb genoten van mijn tijd daar met de kids, met vrienden en vooral met de hondjes natuurlijk. Ik vond het heerlijk om met die pups bezig te zijn, daar tijd in te steken. De honden mis ik op dit moment ook het meest van alles. De kids die redden zich wel, daar wordt goed voor gezorgd. Met honden gaan ze daar helaas toch anders om. Ik hoop maar dat ze goed gekeken hebben naar hoe er voor ze gezorgd moet worden en dat het een beetje overgenomen wordt.
Ook in Kenia heb ik de afgelopen periode nieuwe mensen leren kennen. Erg leuke mensen moet ik zeggen, bij wie je je meteen op je gemak voelt, het idee hebt dat je ze al langer kent. En mensen die ik al kende heb ik beter leren kennen, omdat er meer tijd was als tijdens een gewone vakantie.
Erg fijne tijd gehad daar en hopelijk kan ik snel weer terug.

Ik kan nog uren doorgaan over Afrika, maar het is tijd om deze laatste blog van mijn reis af te sluiten.
Dank je wel Afrika, ik heb een geweldige tijd gehad. Tot snel!!
En jullie lezers bedankt voor het lezen en reageren de afgelopen zeven maanden.

Liefs Marloes