Waar ben ik in godsnaam aan begonnen..

Even een gezamelijk geschreven blog vanuit Pemba.

Dat hebben we de afgelopen dagen vaak gedacht en geroepen. Marloes schreeuwde dit het vaakst, aangezien zij nog 5 maanden moet ;)
Maar om te beginnen: we zijn op Pemba. Het was een zware bevalling om er te komen, maar het is gelukt!
Hier het verhaal van onze reis naar Pemba:
Er waren eens drie meiden die bedacht hadden naar Pemba Island te gaan. Zij wilden op 20 oktober vertrekken, maar toen sloeg
het noodlot toe: Marlinde werd ziek. Aangezien die eigenwijze muts weigerde naar de dokter te gaan, duurde het allemaal
iets langer dan gepland.
Na tig antibioticakuren en andersoortige pillen, konden we uiteindelijk de 26e vertrekken naar Shimoni, in het zuiden van
Kenia. De volgende dag zouden we op de boot naar Pemba stappen. Wij wilden avontuur, dus gingen niet met de reguliere
ferry. Wij namen een dhow, een klein houten bootje, zonder zitplaatsen, zonder sanitaire voorzieningen en zonder
functionerende motor. Dat laatste was echter niet geheel de bedoeling. Dus daar stonden we, 27 oktober, om 6 uur 's ochtends,
in de haven, te wachten tot de boot zou gaan. Dat gebeurde niet: de motor was echt stuk. Ook de 28e en de 29e waren hetzelfde rideltje. Hoeveel uren
wij wachtend doorgebracht hebben in die haven, we weten het zelf niet meer! We zijn de tel kwijtgeraakt.
Na al die dagen waren we, met onze tassen, een bekend fenomeen geworden in Shimoni. Iedere dag werd ons wel een keer
gevraagd: "Zijn jullie hier nog steeds? Wanneer vertrekken jullie nu echt?"
Gelukkig was daar onze redding, in de vorm van Steven, de manager van Shimoni Garden, een geweldige accomodatie! Echt
fantastisch, voor de verandering een keer niet sarcastisch bedoeld ;)
De lodges waren echt supermooi, gelegen tussen grote bomen vol kaketoes, apen en bushbabies. Wel een beetje veel herrie in de
vroege ochtend, maar ja, dat namen we dan maar voor lief. Omdat Steven ons toch wel een beetje zielig vond, hebben
we korting gekregen op de overnachting en gratis ontbijt (met pannenkoeken!).
Al met al waren die paar dagen in Shimoni toch best leuk, want niet alleen Steven vond ons zielig, maar ook de man die de
boot voor ons zou regelen snapte wel dat hij even zijn best moest doen. Hij regelde dus gratis vervoer naar Wasini, het
bekende snorkeleiland voor de kust. We hebben ons dus best vermaakt.

Maandag hadden we echter geen zin om weer in de haven te gaan staan, met al onze tassen. We besloten deze dag iets anders
te gaan doen en Marloes kwam op het geweldige idee om even terug te gaan naar Diani, om Trees uit te zwaaien die deze dag
naar huis zou vliegen. Het was een een verrassing voor haar, dus we moesten op tijd in Kebene zijn, omdat we haar niet konden
vragen op ons te wachten. Maar... het vervoer vanuit Shimoni werkte niet helemaal mee. Er zou wel een bus gaan, maar
waarschijnlijk zouden we dan niet op tijd zijn. Gelukkig hadden we onze Sjappie ontmoet! Een of andere rijke, vriendelijke
Keniaan, in het bezit van een BMW! Hij heet Lee, maar een Sjappie is het wel. Hij wilde ons best even met deze dikke bak naar
Diani scheuren. Dat heeft hij gedaan ook!
We vlogen met 120 km/h over de weg, waar normaal 80 gereden wordt. Totdat het noodlot toesloeg, er ging ineens een lampje
branden: de radiator oververhit, of zoiets. In ieder geval stonden we stil langs de weg. Een mooi moment om even te
poseren met Ashley, zoals de auto door de eigenaar liefkozend werd genoemd, het was echt zijn 'baby'. Wij begonnen echter
wel een beetje zenuwachtig te worden, want de tijd begon te dringen. Toen hebben we even een dealtje met uncle Mohammed,
van Kebene, die Trees naar de airport zou brengen. Hij heeft de boel zolang opgehouden, dat Trees bijna flipte van
ongeduld: "Waarom wachten we hier heel de tijd, wat doen we hier?!" Die schat van een Mohammed heeft echter braaf zijn
mond gehouden, waardoor wij voor onze moeite beloond werden met een onbetaalbaar gezicht van Trees. Zij was zo verbaasd
om ons te zien, supermooi! Onze opzet was zeker geslaagd, wij vonden het ook erg fijn om Trees nog even te zien en haar
uit te kunnen zwaaien.

Ook Jaap en Ans (surrogaatouders van Marloes in Kenia) hebben we een verrassingsbezoekje gebracht op de golfbaan. Al met al
was maandag weer een topdag!

En toen was het zover! Dinsdag was onze dag! Om 5.00 uur moesten we in de haven zijn, werd ons verteld. De boot
zou echt vertrekken!
Maandagavond om half 12 kregen we een smsje: de tijd was vervroegd naar 4.00 uur, vanwege het tij op Pemba. Er kwam behoorlijk wat gescheld uit het bed van
Marloes, die deze sms ontvangen had. Iedereen dus weer wakker. Alle wekkers dus op 3.00 uur: we hadden nog 3 uur over om te slapen...

Heerlijk uitgerust (not!) stapten we dinsdagochtend ons bed uit, nog steeds lichtelijk wantrouwig. Maar... de boot was daar! Tot onze verbazing
was het echter weer dezelfde boot als alle voorgaande keren, met dezelfde, kapotte motor. Er werd ons echter verzekerd dat de motor dit keer echt
gemaakt was en ons zonder problemen in 3 uur naar Pemba Island kon brengen. Wij zijn dus vol goede moed aan boord gestapt.
Het gezeik begon al gelijk: de motor startte niet. Gelukkig was er wel het zeil, waardoor we een kwartier later wel 10 meter verder waren! Op deze manier
zouden we er wel 3 dagen over doen! De moed zakte ons alweer een beetje in de schoenen. Maar na een tijdje sleutelen kwam er wat gereutel uit de motor
en uiteindelijk sloeg hij aan! Het genieten kon beginnen! Het duurde echter niet lang, maar dat komt straks. Bij ons vertrek was het helder, met een volle maan,
echt adembenemend mooi! Na ongeveer een uurtje varen was daar ineens de zon... Ook dit was een erg mooi moment om vanaf de boot te zien... Maar toen sloeg het noodlot
weer toe. Een marine boot die ons verzocht te stoppen. Niemand sprak engels op de boot maar uiteindelijk begrepen we dat er verderop gasboringen werden gedaan
waardoor we er niet langs konden en dus een omweg moesten maken. Op zich geen probleem als we een werkende moter zouden hebben. Echter deze was uitgezet waardoor
we wel een halfuur hebben rond gedobberd midden op zee.... Ons humeur zakte weer tot het nulpunt. Gelukkig was daar Marlinde, die het ijs wou breken met de afstandelijke
en chagrijnige kenianen op de boot. Dit resulteerde in veel gelach, tranen en lichtelijke gene bij Lianne maar vanaf toen werd het wel een stuk gezelliger.
Na een half uur konden we weer verder, en hebben we ongeveer weer een uurtje kunnen varen. De moter hield er weer mee op, weer gedobberd etc. Na 6 uur varen waren
we dan eindelijk bij Pemba island, maar doordat we er zo lang over gedaan hadden was het inmiddels op Pemba al weer hartstikke eb en werden we ergens gedropt op
het koraal strand en mochten we nog een uurtje met tassen kloeteren door de blubber totdat we bij een auto zouden komen die ons naar de immigratie zou brengen
voor een visum. Flink afgezet en wederom na veel gezeik reden we als sardientjes in een blikje richting Wete (er was ons verteld dat we aan zouden komen in de haven
en de immigratie ons met open armen zou verwelkomen, niet dus). Dit ritje duurde ook weer 2 uur maar gelukkig ging het bij de immigratie dienst vrij snel en ook
ons guesthouse zat hier vlakbij. Eenmaal aangekomen bij de guesthouse waren echt stront maar dan ook strontchagrijnig. Zelfs Marlinde had geen grapjes meer over en Lianne begon te klagen.
Onze spullen gedropt en gelijk op zoek gegaan naar een eettentje want echt een ontbijt of lunch hadden we nog niet gehad. Eenmaal gegeten te hebben zagen we
alles weer iets positiever in en kwamen we erachter dat de guesthouse best heel erg leuk en mooi was. Een enorm dakterras met super uitzicht over de zee en ook
hier op Pemba Island, Tanzania is de zonsondergang geweldig.

Na een heerlijke nachtrust gister hebben we gister een bezoekje gebracht aan het regenwoud in het Noorden van eiland en hebben we heerlijk rondgefietst.. We konden
maar niet stoppen met lachen (vooral Marlinde met haar fiets met mandje) want het is hier echt prachtig. Heel veel groen, heuvels en vriendelijke mensen die niet echt
gewend zijn aan blanken en al helemaal niet fietsende blanken. Onderweg gestopt voor een juice en nadat het fototoestel te voorschijn werd gehaald wouden ze
allemaal met ons op de foto!

Vandaag verhuizen we van het plaatsje Wete naar Chake Chake (grootste stad op het eiland). Hopelijk vinden we ook daar een fijn guesthouse met net zo'n heerlijk ontbijt
als hier (nutella chocopasta :))

We lachen wat af, vooral om de gevleugelde uitspraken van Marloes en Marlinde (bijvoorbeeld we moeten de bek schrobben en ik moet ff poepen).

Voor zover ons avontuur, op naar Chake Chake!

Liefs van ons uit Pemba Island, Tanzania!!!!