Happy new year!

Gelukkig nieuw jaar allemaal vanuit een bloedheet Kenia!
Nog steedsvanuit Kenia en niet uit Malawi, waar ik vandaag eigenlijk naar terug zou vliegen.
Ik blijf toch wat langer in Kenia en heb mijn plannen wat omgegooid.
Dit vanwege de liefde.
Liefde voor 4 schattige pups wel te verstaan.
Kebene Children Home is 2 pups rijker, Tiger en Maxx.
Ook Kebene Cottages is 2 pups rijker, Soweto en Kibera.
Om de verzorging van de honden een beetje in geode banen te leiden heb ik besloten wat langer te blijven. In elk geval tot Arianne hier is, zij komt 21 januari.
En dat is nodig ook, want voor honden zorgen, en zeker pups, kunnen ze hier niet.
Ik loop dan ook regelmatig rond als de boeman/kleuterjuf om de kids en vooral ook het personeel te leren hoe ze met de pups om moeten gaan en wat ze nodig hebben aan verzorging. Dat ze bv de hele dag water moeten kunnen drinken is iets wat ze nooit zouden bedenken.
Niet altijd even leuk om zo rond te moeten lopen, maar wel noodzakelijk helaas.
Maar de pups zijn geweldig en ik geniet er enorm van om met ze bezig te zijn.

Nu eerst even terug naar waar ik gebleven was met mijn vorige blog, Nkhata Bay in Malawi.
Daar ben ik 4 nachten gebleven en het was een geweldige plek. Geen spectaculaire dingen gedaan, maar genoten van lezen aan het meer, heerlijk eten en af en toe een wandeling naar het plaatsje of door de omgeving.
Na die 4 nachten vond ik het tijd om verder te gaan en ben ik naar Nhkotakota gegaan, wat zo’n 200 km verder richting het zuiden ligt.
Een helse rit waar ik de hele dag zoet mee was. Vanwege het grote brandstoftekort in Malawi heb ik meerdere keren over moeten stappen van minibusje naar een pick up (als sardientjes in de laadbak) en vice versa. Telkens omdat het vervoersmiddel waar ik op dat moment in zat zonder brandstof kwam te zitten.
Nou staat Afrika sowieso al niet bekend om snelheid in het algemeen en die van het openbaar vervoer in het bijzonder., maar Malawi heeft mij zeker een lesje in geduld geleerd.
En ik ben zelf ook steeds makkelijker geworden om anderen te laten wachten. Na 2 uur dubbelgevouwen in een busje vind ik het wel tijd om even de benen te strekken en een sigaretje te roken. Dus als er dan weer eens iemand in of uitstapte sprong ik er onderweg weleens uit om dat even te doen. En dan werd er ook rustig op mij gewacht tot ik klaar was.
Maar goed, Nhkotakota dus.. Eenmaal aangekomen daar was het nog een paar kilometer naar het hotel waar ik wilde verblijven, Sitima Inn.
Geen busje ernaartoe en geen taxi’s, alleen maar de fietstaxi’s die je veel in Malawi ziet.
Geen karretje achter de fiets ofzo, maar gewoon op de bagagedrager waar voor het gemak wel een kussentje op gemaakt is.
In het hotel was het erg rustig. Gelukkig maar want een gewone kamer was te duur voor mij, dus ik ging in een dorm. Waar ik een hekel aan heb, maar waar ik gelukkig alleen in sliep, dus had alsnog een kamer voor mezelf voor veel minder geld.
Ik ben er 2 nachten gebleven, redelijk wat regen gehad en het plaatsje stelt niet veel voor. Ook het meer was niet veel, althans het strand was erg vies.
Na 2 nachten vond ik het dan ook wel genoeg daar en ben ik door gegaan naar Senga Bay. Dit kostte me wederom flink wat tijd.
Ik ben 4 nachten in Senga Bay gebleven, verbleef daar in Cool Runnings. Een leuk ding aan het meer, niet zo groot en met een mooie tuin.
De eerste twee nachten sliep ik in een caravan en de andere twee nachten in een tent. Ook hier was een gewone kamer echt te duur.
Het plaatsje stelt ook hier niet zo veel voor, een paar shopjes en een minimarktje, maar de omgeving was wel mooi. Met een Duitse vader en zoon ben ik een ochtend op pad geweest. We zijn met een gids naar een hippopool gelopen, een wandeling van ongeveer anderhalf uur. We hebben helaas geen hippo’s gezien, wat onze eigen schuld was want de gids had ons al gezegd dat we beter eind van de dag konden gaan. Maar de wandeling op zich was al erg leuk, door dorpjes en een mooie omgeving heen.

Vanuit Senga Bay ben ik naar Lilongwe gegaan. Het wachten tot de bus eenmaal vol was duurde zo’n twee uur, maar daarna reed hij vrijwel zonder stoppen door naar Lilongwe. Erg prettig om een keer niet elke minuut te stoppen.
De echte backpackers hostels met grote dorms (slaapzalen) zijn echt niet mijn ding dus ik was blij in een mooi hotel terecht te kunnen waar ze budgetkamers hadden voor backpackers, Madidi Lodge.
De eerste nacht daar flink ziek geworden en meer tijd doorgebracht op de badkamer als in mijn eigen kamer daar. Helaas ook niet kunnen genieten van het lekkere ontbijt wat bij de prijs zat inbegrepen. Voor de zekerheid maar even een malariatestje laten doen en die was gelukkig negatief. Waarschijnlijk gewoon iets verkeerds gegeten. Veel van Lilongwe heb ik niet kunnen zien daarvoor voelde ik me echt te beroerd.
De ochtend van mijn vertrek naar Kenia voelde ik mij gelukkig alweer een stuk beter en was ik klaar voor de lange en omslagtige reis. Van Lilongwe naar Addis in Ethiopie had ik eerst een tussenlanding in Congo. In Addis moest ik uren wachten op mijn vlucht naar Mombasa. Die ik ook nog eens bijna had gemist omdat ik in de verkeerde vertrekhal zat. Rennend en met in alle haast ingezette busjes kwam ik uiteindelijk net op tijd aan bij de bus die klaarstond naar het vliegveld. Beetje schaapachtig lachend probeerde ik alle boze blikken van de andere passagiers te ontwijken.
De vlucht naar Mombasa ging via Tanzania, wat maakt dat ik in nog geen 24 uur tijd in 5 verschillende landen ben geweest.
In Mombasa aangekomen bleek dat mijn tas helaas niet mee was gekomen.
Na veel ruziemaken en bellen weg gegaan van het vliegveld met de belofte dat ze mijn tas zouden komen brengen als het met een volgende vlucht zou arriveren.
Rest van de dag telefonisch nog veel meer ruzie over gemaakt en uiteindelijk toch maar door een kennis zelf opgehaald van het vliegveld, voordat ik mijn later die dag gearriveerde baggage nooit meer zou zien…

Met de taxi op weg naar Diani en net als altijd voelde het alsof ik nooit was weg geweest.
In Kebene aangekomen vloog Ian op me af, stomverbaasd en dolblij met deze verrassing.
De rest van de kids reageerden vrij lauw, alsof ik er de dag ervoor nog was geweest.
Dat lauwe is overigens een beetje de algehele stemming in het kindertehuis op het moment. Misschien duurt de schoolvakantie te lang zullen we maar zeggen…
De voornaamste redden voor mijn terugkeer naar Kenia was de feestdagen hier te willen vieren. Dat viel echter wel wat tegen.
Kerst voelt hier absoluut niet als kerst. Ten eerste omdat het bloedheet is, maar ook omdat er gewoon weinig aan wordt gedaan. En dat laatste komt door een gebrek aan geld bij de locale mensen en ook doordat hier aan de kust veel moslims zijn.
Oud en nieuw was ook erg saai.
Er waren wel wat feesten in de omgeving maar het werd ons van vele kanten afgeraden de straat op te gaan. Iedereen is drunken, nemen ook allemaal in die staat deel aan het verkeer en er gebeuren veel ongelukken.
We zijn dus maar in Kebene gebleven en om 1 uur lager we in ons bed.
Wat prima was want Lianne en ik moesten vroeg op. Om 9 uur ‘s ochtends gingen we met een microflight de lucht in.
Dat was echt superleuk! Op zo’n 300 meter hoogte vlieg je door de lucht, helemaal open, zonder bescherming om te heen.
Een mooie ervaring om het nieuwe jaar mee te beginnen.

Behalve de saaie feestdagen vermaak ik me hier weer prima, zoals altijd.
Het begint echter al wel weer te kriebelen om wat te doen, weer wat te gaan zien.
Het is een klein kringetje hier, iedereen kent elkaar en de verhalen zijn vaak hetzelfde daardoor. Ik mis de maffe figuren die ik onderweg tegen ben gekomen.
Ik mis ook het echt op mezelf kunnen zijn als ik dat wil, ik heb geen zin om altijd maar sociaal te doen.
Vanuit hier ga ik eind van de maand met de bus naar Uganda. Ik heb al bedacht dat ik dat in etappes ga doen en onderweg ook wat meer van Kenia wil zien.
En in de weken dat ik hier nog ben wil ik ook nog wat gaan plannen en er even tussenuit gaan. Ik wil graag naar Lamu, een eiland wat een stuk noordelijker ligt. Dat schijnt erg mooi en een heel authentiek eiland te zijn, maar het is er tot nu toe nooit van gekomen daarheen te gaan. Te onveilig of ik had er geen tijd voor.
Dus maar eens uitzoeken hoe het er nu voorstaat qua veiligheid op het eiland en wat eventueel een vlucht kost als via de weg te gevaarlijk is.

Jullie zijn weer op de hoogte!
Ik zit op de helft van mijn reis qua tijd en dat voelt prima. Ik ben er nog lang niet klaar mee.
Dus tot de volgende, waar vandaan dat ook mag zijn…

Liefs Marloes

Ps Ik heb wat klachten gekregen over het gebrek aan foto’s. Ik zal proberen nu wat foto’s te plaatsen en later vandaag nog wat via mijn mobiel. Het internet was tot nu toe echt te slecht om dat te doen.