The dark and the bright side of Africa..
Blijf op de hoogte en volg Marloes
09 Oktober 2012 | Kenia, Ukunda
Laat ik maar beginnen met de donkere kant van Afrika die ik gezien heb, de beroving afgelopen woensdag.
Heel Ukunda en Diani waren binnen no time op de hoogte en de meesten van jullie waarschijnlijk ook al, maar hier nog even het verhaal.
Woensdag gingen Marlinde, Trees (vrijwilligsters Kebene) en ik naar Ukunda. Het plan was om stof te gaan kopen met auntie Mwanajuma (medewerkster Kebene), waar zij kleren van zou maken voor ons.
Maar eerst nodigde ze ons bij haar thuis uit en had ze voor ons gekookt.
In Ukunda liepen we elkaar tegemoet en nam ze ons mee naar haar huisje, wat een eindje van de doorgaande weg af ligt.
We kregen een hartelijk welkom van haar en haar man en hebben chapatti met bruine bonen gegeten. Best lekker, maar zo eind van de ochtend ligt het toch was zwaar op de maag die bonen ;)
Daarna op pad om stof te gaan kopen.
Dat plan hield echter nog geen 10 meter van haar huis op..
Twee mannen/jongens liepen me tegemoet en voor ik he twist voelde ik wat en was mijn tas weg.
1e reactie: schelden
2e reactie: erachteraan
Op mijn slippers achter ze aan gerend, onderweg wat schreeuwend, zodat ik al snel een heel gevolg had.
Een aantal mannen, waaronder de man van Mwanajuma, haalden me in, duidelijk met een betere conditie dan ik.
Buiten adem en half hyperventilerend gaf ik het toen maar op.
Teruggelopen naar de meiden die natuurlijk ook erg geschrokken waren.
Ik kwam er toen pas achter dat die gasten een mes hadden en daarmee het hengsel van mijn tas door hebben gesneden.
Ik heb mijn lesje meteen geleerd: nooit meer achteraan gaan als zoiets gebeurt.
Ik ben met Mwanajuma meteen naar de politie gegaan, de meiden gingen naar Colliers om Ans en Jaap te waarschuwen.
Politie stelt weinig voor, ik kreeg niet de indruk dat ze echt iets wilden doen.
Aangifte voor de verzekering en dat was het dan wel.
Toen we net weg wilden gaan kwamen de mannen binnen die achter de daders aan hadden gezeten.
Ze waren ze kwijtgeraakt omdat ze op motorbikes waren gesprongen, maar waren er al wel achter wie de daders waren.
De politieman vond het allemaal wel best en gaf alleen zijn telefoonnummer voor als ze de daders zouden vinden.
Om een nog langer verhaal nog enigzins kort te houden: de klopjacht naar de daders en mijn spullen is nog steeds bezig.
Of is het meer een klopjacht naar mijn geld ipv mijn spullen? Ik weet het niet, weet wel dat ik steeds wantrouwender word en het hele verhaal steeds vreemder vind worden.
Ik wil graag geloven dat mensen nog steeds echt hun best doen mijn spullen terug te krijgen, maar ik krijg er steeds meer een raar onderbuikgevoel over. Wantrouw de motieven.
Die spullen ben ik kwijt, verwacht niets terug te zien en ga zeker niet betalen om mijn eigen spullen terug te krijgen.
Het zijn maar spullen uiteindelijk.. Camera, 2 telefoons en wat geld ben ik kwijt.
Balen van de foto’s maar gelukkig is het begin van mijn reis en hebben anderen hier nog foto’s. En van Ans en Jaap heb ik al een nieuwe telefoon gekregen, die ze zelf niet gebruiken. Echt superlief!!
Ik ben allang blij dat er verder niets gebeurd is.
En hoe kwaad ik op dat moment ook was, ik ben misschien ook wel blij dat ze die gasten niet te pakken hebben gekregen. Dat was dan een lynchpartij geworden die langer op mijn netvlies zou blijven staan dan de beroving zelf.
Als ze dieven te pakken krijgen hier brengen ze het er namelijk vaker dood dan levend vanaf.
Genoeg nu over de donkere kant van Afrika, er is namelijk ook een andere kant, die van de gastvrijheid van mensen.
Afgelopen vrijdag ben ik met Andrew (vriend van mij) en Marlinde voor een weekend vertrokken naar de familie van Andrew. Die wonen in een Mgange, een dorpje in Taita Hills.
De heenweg was hels en duurde ruim 10 uur. In de bus van Mombasa naar Voi kwamen we op de achterste rij van een bus terecht dat zowat van ellende uit elkaar viel.
Iedere hobble in de weg hebben we gevoeld, en ik kan je verzekeren, dat zijn er veel! Te veel!!
Af en toe een halve meter opverend omdat een gat niet ontweken kon worden.
Vanaf Voi was het nog ruim twee uur naar Mgange met de matatu (minibusjes, al even ellendig meestal ;) )
Eenmaal daar werden we zo hartelijk ontvangen dat de reis al snel vergeten was.
Ik was al twee keer eerder bij zijn familie op bezoek geweest, waarvan een keer met mijn ouders. Voor hen is het heel bijzonder dat ze mijn ouders ook hebben ontmoet en ze spraken er veel over.
Ook Marlinde werd hartelijk ontvangen.
Er was al gekookt dus we konden meteen aanschuiven. Moe van de reis zijn we daarna meteen naar bed gegaan.
Bij zijn oom en tante was een kamertje voor ons klaargemaakt, erg life en prima te doen.
Andrew sliep bij zijn moeder, die een stuk primitiever woont.
Zaterdag wilden we naar de grotten in de buurt gaan, waar schedels liggen. Vroeger was dit echt een offerplaats.
Na een flinke wandeling door de heuvels/Bergen kwamen we aan bij de plek waar een gids voor ons zou zijn. Die ‘gids’ bleek alleen een jongeman te zijn die wel wat geld wilde verdienen. De stamhoofden, die eigenlijk degenen zijn die mensen mee de grot in nemen, waren niet in de buurt. Na wat doorvragen bleek dat zij toch echt de enigen zijn die dit mogen doen.
Dit om te reinigen ter voorkoming van slechte geesten.
De keus om niet de grot in te gaan was dan ook snel gemaakt, uit respect voor de mensen.
Na een flinke wandeling terug (vermoeiend!) in de zon die inmiddels goed zijn werk deed, was de lunch voor ons bereid.
Na de lunch was het relaxen, ook voor de familie die normaal altijd wel met iets bezig zijn.
Hangend in het gras, met een supermooi uitzicht, hebben we zitten kletsen met elkaar.
De cultuurverschillen zijn soms groot, maar het is mooi om te zien hoe we dat van elkaar accepteren en respecteren, erover kunnen praten en uiteindelijk te zien dat we in wezen, als mens, niet zoveel verschillen en hetzelfde zijn.
Ik ben opgenomen in de familie, heb er een vader, twee moeders, een broer en drie zussen bij.
Wat een rijk mens ben ik
Na het uitrusten werd er begonnen met de voorbereidingen voor het diner: er werd een kip voor ons geslacht. Een mooi gebaar.
Het bereiden van de kip nam nogal wat tijd in beslag.
In die tijd ben ik met de moeder van Andrew naar haar huisje gegaan, Clara de koe moest binnen gehaald worden.
Daarna trof ik Andrew, Marlinde, zijn neef en oom in de plaatselijke kroeg.
Zoals overal in het dorp werden we hier ook aangestaard.
Ze zien maar heel weinig blanken hier, maar ondanks het staren, voelden we ons toch erg welkom.
Toen het fototoestel van Marlinde tevoorschijn werd gehaald, werd het ijs met de locals gebroken. Binnen no time dike vrienden met iedereen in de kroeg.
Ze konden zelfs mijn humor erg waarderen ;)
Na het afslaan van wat huwelijksaanzoeken was het tijd om naar huis te lopen voor het diner, de kip.
Met al die zware maaltijden hier had ik niet echt trek, maar uit beleefdheid toch maar wat gegeten.
Daarna gaan slapen, want de volgende dag op tijd vertrekken.
In de nacht werd ik erg beroerd, slecht geslapen en koortsaanvallen.
De rit terug was voor mij dan ook weer hels, ook al ging het terug een stuk sneller. Eenmaal thuis na een douche (heerlijk na zo’n weekend!) meteen mijn bed in gedoken.
Gaat nu een stuk beter, alleen nog flink verkouden en wat hoofdpijn.
Misschien een lichte zonnesteek geweest en last van grote temperatuursverschillen, het was daar in de ochtend en avond namelijk erg koud.
Het is in elk geval geen malaria. Op aandringen van Ans heb ik dat gister toch maar even laten testen.
Ik hoop dat jullie je door dit ontzettend lange verhaal heen hebben kunnen worstelen..
Sorry daarvoor, de volgende keer zal ik het korter houden.
Liefs vanuit veelzijdig Kenia!
Heel Ukunda en Diani waren binnen no time op de hoogte en de meesten van jullie waarschijnlijk ook al, maar hier nog even het verhaal.
Woensdag gingen Marlinde, Trees (vrijwilligsters Kebene) en ik naar Ukunda. Het plan was om stof te gaan kopen met auntie Mwanajuma (medewerkster Kebene), waar zij kleren van zou maken voor ons.
Maar eerst nodigde ze ons bij haar thuis uit en had ze voor ons gekookt.
In Ukunda liepen we elkaar tegemoet en nam ze ons mee naar haar huisje, wat een eindje van de doorgaande weg af ligt.
We kregen een hartelijk welkom van haar en haar man en hebben chapatti met bruine bonen gegeten. Best lekker, maar zo eind van de ochtend ligt het toch was zwaar op de maag die bonen ;)
Daarna op pad om stof te gaan kopen.
Dat plan hield echter nog geen 10 meter van haar huis op..
Twee mannen/jongens liepen me tegemoet en voor ik he twist voelde ik wat en was mijn tas weg.
1e reactie: schelden
2e reactie: erachteraan
Op mijn slippers achter ze aan gerend, onderweg wat schreeuwend, zodat ik al snel een heel gevolg had.
Een aantal mannen, waaronder de man van Mwanajuma, haalden me in, duidelijk met een betere conditie dan ik.
Buiten adem en half hyperventilerend gaf ik het toen maar op.
Teruggelopen naar de meiden die natuurlijk ook erg geschrokken waren.
Ik kwam er toen pas achter dat die gasten een mes hadden en daarmee het hengsel van mijn tas door hebben gesneden.
Ik heb mijn lesje meteen geleerd: nooit meer achteraan gaan als zoiets gebeurt.
Ik ben met Mwanajuma meteen naar de politie gegaan, de meiden gingen naar Colliers om Ans en Jaap te waarschuwen.
Politie stelt weinig voor, ik kreeg niet de indruk dat ze echt iets wilden doen.
Aangifte voor de verzekering en dat was het dan wel.
Toen we net weg wilden gaan kwamen de mannen binnen die achter de daders aan hadden gezeten.
Ze waren ze kwijtgeraakt omdat ze op motorbikes waren gesprongen, maar waren er al wel achter wie de daders waren.
De politieman vond het allemaal wel best en gaf alleen zijn telefoonnummer voor als ze de daders zouden vinden.
Om een nog langer verhaal nog enigzins kort te houden: de klopjacht naar de daders en mijn spullen is nog steeds bezig.
Of is het meer een klopjacht naar mijn geld ipv mijn spullen? Ik weet het niet, weet wel dat ik steeds wantrouwender word en het hele verhaal steeds vreemder vind worden.
Ik wil graag geloven dat mensen nog steeds echt hun best doen mijn spullen terug te krijgen, maar ik krijg er steeds meer een raar onderbuikgevoel over. Wantrouw de motieven.
Die spullen ben ik kwijt, verwacht niets terug te zien en ga zeker niet betalen om mijn eigen spullen terug te krijgen.
Het zijn maar spullen uiteindelijk.. Camera, 2 telefoons en wat geld ben ik kwijt.
Balen van de foto’s maar gelukkig is het begin van mijn reis en hebben anderen hier nog foto’s. En van Ans en Jaap heb ik al een nieuwe telefoon gekregen, die ze zelf niet gebruiken. Echt superlief!!
Ik ben allang blij dat er verder niets gebeurd is.
En hoe kwaad ik op dat moment ook was, ik ben misschien ook wel blij dat ze die gasten niet te pakken hebben gekregen. Dat was dan een lynchpartij geworden die langer op mijn netvlies zou blijven staan dan de beroving zelf.
Als ze dieven te pakken krijgen hier brengen ze het er namelijk vaker dood dan levend vanaf.
Genoeg nu over de donkere kant van Afrika, er is namelijk ook een andere kant, die van de gastvrijheid van mensen.
Afgelopen vrijdag ben ik met Andrew (vriend van mij) en Marlinde voor een weekend vertrokken naar de familie van Andrew. Die wonen in een Mgange, een dorpje in Taita Hills.
De heenweg was hels en duurde ruim 10 uur. In de bus van Mombasa naar Voi kwamen we op de achterste rij van een bus terecht dat zowat van ellende uit elkaar viel.
Iedere hobble in de weg hebben we gevoeld, en ik kan je verzekeren, dat zijn er veel! Te veel!!
Af en toe een halve meter opverend omdat een gat niet ontweken kon worden.
Vanaf Voi was het nog ruim twee uur naar Mgange met de matatu (minibusjes, al even ellendig meestal ;) )
Eenmaal daar werden we zo hartelijk ontvangen dat de reis al snel vergeten was.
Ik was al twee keer eerder bij zijn familie op bezoek geweest, waarvan een keer met mijn ouders. Voor hen is het heel bijzonder dat ze mijn ouders ook hebben ontmoet en ze spraken er veel over.
Ook Marlinde werd hartelijk ontvangen.
Er was al gekookt dus we konden meteen aanschuiven. Moe van de reis zijn we daarna meteen naar bed gegaan.
Bij zijn oom en tante was een kamertje voor ons klaargemaakt, erg life en prima te doen.
Andrew sliep bij zijn moeder, die een stuk primitiever woont.
Zaterdag wilden we naar de grotten in de buurt gaan, waar schedels liggen. Vroeger was dit echt een offerplaats.
Na een flinke wandeling door de heuvels/Bergen kwamen we aan bij de plek waar een gids voor ons zou zijn. Die ‘gids’ bleek alleen een jongeman te zijn die wel wat geld wilde verdienen. De stamhoofden, die eigenlijk degenen zijn die mensen mee de grot in nemen, waren niet in de buurt. Na wat doorvragen bleek dat zij toch echt de enigen zijn die dit mogen doen.
Dit om te reinigen ter voorkoming van slechte geesten.
De keus om niet de grot in te gaan was dan ook snel gemaakt, uit respect voor de mensen.
Na een flinke wandeling terug (vermoeiend!) in de zon die inmiddels goed zijn werk deed, was de lunch voor ons bereid.
Na de lunch was het relaxen, ook voor de familie die normaal altijd wel met iets bezig zijn.
Hangend in het gras, met een supermooi uitzicht, hebben we zitten kletsen met elkaar.
De cultuurverschillen zijn soms groot, maar het is mooi om te zien hoe we dat van elkaar accepteren en respecteren, erover kunnen praten en uiteindelijk te zien dat we in wezen, als mens, niet zoveel verschillen en hetzelfde zijn.
Ik ben opgenomen in de familie, heb er een vader, twee moeders, een broer en drie zussen bij.
Wat een rijk mens ben ik
Na het uitrusten werd er begonnen met de voorbereidingen voor het diner: er werd een kip voor ons geslacht. Een mooi gebaar.
Het bereiden van de kip nam nogal wat tijd in beslag.
In die tijd ben ik met de moeder van Andrew naar haar huisje gegaan, Clara de koe moest binnen gehaald worden.
Daarna trof ik Andrew, Marlinde, zijn neef en oom in de plaatselijke kroeg.
Zoals overal in het dorp werden we hier ook aangestaard.
Ze zien maar heel weinig blanken hier, maar ondanks het staren, voelden we ons toch erg welkom.
Toen het fototoestel van Marlinde tevoorschijn werd gehaald, werd het ijs met de locals gebroken. Binnen no time dike vrienden met iedereen in de kroeg.
Ze konden zelfs mijn humor erg waarderen ;)
Na het afslaan van wat huwelijksaanzoeken was het tijd om naar huis te lopen voor het diner, de kip.
Met al die zware maaltijden hier had ik niet echt trek, maar uit beleefdheid toch maar wat gegeten.
Daarna gaan slapen, want de volgende dag op tijd vertrekken.
In de nacht werd ik erg beroerd, slecht geslapen en koortsaanvallen.
De rit terug was voor mij dan ook weer hels, ook al ging het terug een stuk sneller. Eenmaal thuis na een douche (heerlijk na zo’n weekend!) meteen mijn bed in gedoken.
Gaat nu een stuk beter, alleen nog flink verkouden en wat hoofdpijn.
Misschien een lichte zonnesteek geweest en last van grote temperatuursverschillen, het was daar in de ochtend en avond namelijk erg koud.
Het is in elk geval geen malaria. Op aandringen van Ans heb ik dat gister toch maar even laten testen.
Ik hoop dat jullie je door dit ontzettend lange verhaal heen hebben kunnen worstelen..
Sorry daarvoor, de volgende keer zal ik het korter houden.
Liefs vanuit veelzijdig Kenia!
-
09 Oktober 2012 - 12:13
Marije:
Mooi om te lezen wat je allemaal mee maakt daar! En ren alsjeblieft niet meer achter overvallers aan! Gevaarlijke gek dat je bent! (Goed bedoeld hoor ;-))
Geniet ervan! Ik kijk uit naar je volgende verslag :)
xxx -
09 Oktober 2012 - 12:42
Karin:
Mooi beschreven, Marloes, de donkere kant en de lichte kant, zo is het maar net. Gelukkig is je verder zelf niks overkomen. Denk ook niet dat je nog iets terugziet van spullen of dat je erachter komt wie de daders zijn. Wens je nog erg veel plezier, doe voorzichtig en tot het volgende verslag! Kwaheri!
-
09 Oktober 2012 - 14:38
Hilda:
Ha Marloes
Hartstikke vervelend dat zo,n beroving plaats heeft gevonden ,jammer....want zo laten de Afrikanen zich idd. van de heel donkere kant zien.
Mag zeggen dat ik gelukkig deze ervaring NIET met je kan delen,en EERLIJK gezegd [snap je wel..] wil ik dat ook niet.
Daar tegenover wil ik hun HARTELIJKHEID koesteren,ook ik voel me daar altijd SUPER welkom en krijg meestal een gastvrij onthaal.
Mooi dat je beschijft: IN ONS HART ZIJN WE ALLEMAAL GELIJK,en daar heb je een punt. HELEMAAL mee-eens,waar je ook gaat of komt.
Wat leuk dat je in zo,n klein dorpje bent geweest,altijd fijn om mensen beter te leren kennen ,en ja...hoe kan dat beter dan in hun eigen kringetje.
Andrew zal blij met je zijn. Je staat open voor zijn Cultuur,en dat voelen mensen.
GENIET NOG SUPER VAN JE REIS......tot gauw weer lees....KWAHERI RAFIKI. -
09 Oktober 2012 - 17:29
Marian:
Voor mij hoef je het niet korter te schrijven hoor! Het was een interessant (en heftig!) verslag.
Ik moest ook wel lachen om 'verder nog wat huwelijksaanzoeken afgeslagen' haha, was je daar zo beroerd van geworden 's nachts? ;-) Grapje natuurlijk.
Vervelend van de beroving ook. Ik hoop dat je er nog wat van hoort.
Doe voorzichtig, geniet ze, en veel plezier! Liefs, Marian -
09 Oktober 2012 - 20:33
Trijn Ter Wal:
Hai Marloes,
Wat heb je weer veel beleefd en er een superleuk verhaal van gemaakt. Erg leuk om jouw reisverslag te lezen. Sjer en ik blijven je graag vervolgen in Afrika via jouw berichten.
Liefs,
Sjer en Trijn -
09 Oktober 2012 - 21:27
Marijke Carbaat:
He die Marloes,
Je maakt het wel lekker spannend hoor! Heel leuk om het allemaal te lezen. Hele fijne tijd daar, we kijken nu alweer uit naar je volgende verslag. Grappig is dit.
groetjes,
Arnold en Marijke -
09 Oktober 2012 - 23:01
Erik, Cheryl En Abby:
hey zus, schoonzus en tante, maak je verslagen niet korter. het leest prettig weg. en ik lees ontzettend graag. ik heb net de pocket edition van de donald duck uit. als ik ff achter de jongens aan moet om je spullen op te zoeken dan roep je maar. ;) zo maak je nig wat mee, maar natuurlijk klite van je spullen. ik hoop dat je je de rest van de vakantie beter voelt. succes met je volgend avontuur. xx ons -
10 Oktober 2012 - 02:28
Van Der Werfjes:
Hai Marloes, flinke avonturen voor dat normaliter saaie Ukunda. Vervelend dat je dit moet overkomen. Ook nog een huwelijksaanzoek van Andrew zelf ontvangen? Enne... Laat je niet opjagen door iedereen die je malaria aanpraat bij eerste het beste griepje, ook al is het goed bedoeld. Wij hebben tijdens onze Afrika tijd toch wel zeker 5 keer "malaria" gehad. Niks koortaanvallen, gewoon een kater: vast en zeker teveel bier gedronken in Andrew's locale kroeg ;-)? O, nee bijna vergeten da je geen Tusker drinkt. Lokale brouwsels?
Groeten uit Leiden en take care! -
10 Oktober 2012 - 02:28
Van Der Werfjes:
Hai Marloes, flinke avonturen voor dat normaliter saaie Ukunda. Vervelend dat je dit moet overkomen. Ook nog een huwelijksaanzoek van Andrew zelf ontvangen? Enne... Laat je niet opjagen door iedereen die je malaria aanpraat bij eerste het beste griepje, ook al is het goed bedoeld. Wij hebben tijdens onze Afrika tijd toch wel zeker 5 keer "malaria" gehad. Niks koortaanvallen, gewoon een kater: vast en zeker teveel bier gedronken in Andrew's locale kroeg ;-)? O, nee bijna vergeten da je geen Tusker drinkt. Lokale brouwsels?
Groeten uit Leiden en take care! -
10 Oktober 2012 - 02:28
Van Der Werfjes:
Hai Marloes, flinke avonturen voor dat normaliter saaie Ukunda. Vervelend dat je dit moet overkomen. Ook nog een huwelijksaanzoek van Andrew zelf ontvangen? Enne... Laat je niet opjagen door iedereen die je malaria aanpraat bij eerste het beste griepje, ook al is het goed bedoeld. Wij hebben tijdens onze Afrika tijd toch wel zeker 5 keer "malaria" gehad. Niks koortaanvallen, gewoon een kater: vast en zeker teveel bier gedronken in Andrew's locale kroeg ;-)? O, nee bijna vergeten da je geen Tusker drinkt. Lokale brouwsels?
Groeten uit Leiden en take care! -
10 Oktober 2012 - 07:10
Marloes :
Van der werfjes, op jullie 'beschuldigingen' moet ik natuurlijk even reageren...
Op zich ben ik goed bekend met het fenomeen kater. Goed genoeg om te kunnen onderscheiden van koorts ;)
Ik weet ook dat een kater zich kan ontwikkelen na alcoholconsumptie. En echt waar, ik heb het weekend geen druppel gedronken. Ook al doet het toeristengebeuren hier aan de kust anders vermoeden, alcoholgebruik door vrouwen is hier niet normaal. Net als roken trouwens. En aangezien het roken moeilijker op te geven is en ik niet helemaal verdorven over wilde komen heb ik die tusker gelaten voor wat het was. En aan lokale brouwsels waag ik mij al helemaal niet voor de veiligheid van een ieder ;)
Nog belangrijker om recht te zetten: ik drink wel bier, maar lust geen wijn, prosecco dan weer wel. -
10 Oktober 2012 - 08:11
Patricia:
Hi Marloes,
Wat shit zeg dat je beroofd bent! Dat was ff schrikken natuurlijk!
Super leuk dat ik je zo kan volgen trouwens.. Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt (die beroving is dan minder om te lezen) en waar je nu zit....
Heel veel plezier nog en geniet ervan!
Ik werk wel :P
Xx
Patries -
10 Oktober 2012 - 09:45
Tjorven:
Hej Marloes,
Wat zalig om je verslagen te lezen, en zo toch ook een beetje in Kenia te zijn. Ik volg je op de voet en hoop dat de rest van de reis een beetje vlotter zal verlopen.
Ik ben er zeker van dat het een onvergetelijk avontuur zal worden.
Veel groetjes aan de kids! Xx -
10 Oktober 2012 - 14:34
Erica Koornstra:
Ik hoop dat je weer bent opgeknapt! Wat een verhaal zeg! Gelukkig ook mooie dingen. Ik hoorde van Marlinde van de beroving, heftig zeg! Ik hoop dat het hier bij blijft en dat je alleen nog maar zult genieten van hetgeen je tegenkomt.
Hartelijke groet,
Erica (moeder Marlinde) -
14 Oktober 2012 - 19:38
Renée:
Hi Marloes,
Al weer wat bekomen van alle consternatie en emoties? Vast wel. Je maakt wel wat mee zeg. Gelukkig ook mooie en leuke dingen.
Inkorten van je verslagen is niet nodig, het leest heel fijn.
Hou je haaks,
Groetjes,
Renée & Frans -
14 Oktober 2012 - 19:38
Renée:
Hi Marloes,
Al weer wat bekomen van alle consternatie en emoties? Vast wel. Je maakt wel wat mee zeg. Gelukkig ook mooie en leuke dingen.
Inkorten van je verslagen is niet nodig, het leest heel fijn.
Hou je haaks,
Groetjes,
Renée & Frans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
