On my own now
Blijf op de hoogte en volg Marloes
17 November 2012 | Tanzania, Iringa
Het is de hoogste tijd voor een nieuwe blog.
Ik moet echt proberen om dit beter bij te gaan houden. Anders vergeet ik waarschijnlijk steeds de helft te vertellen.
Laatste blog was een gezamelijke vanaf Pemba Island. Dus laat ik proberen daar de draad weer op te pakken.
Met Lianne en Marlinde nog een paar leuke dagen gehad op Pemba. We zijn o.a. nog naar Misali geweest, een klein eilandje, waar je kan snorkelen. Snorkelen is echt niet mijn ding kom ik steeds weer achter. Maar het eiland was een waar paradijsje, ook zonder snorkelen erg leuk.
We hebben veel gelachen met elkaar en ik mis onze uitspraken. Niemand meer om tegen te roepen dat ik moet poepen of dat ik kapot ben :D
Op 4 november was het tijd om Pemba te verlaten en echt alleen verder te gaan. De meiden vertrokken met de ferry naar Tanga en ik naar Zanzibar. Hun boot vertrok ineens wat sneller als verwacht dus het afscheid nemen ging dan ook heel snel. Wat prima was, het moest natuurlijk ook geen emotioneel ding worden ;)
De ferry naar Zanzibar was een luxe boot. Al is alles natuurlijk luxe in vergelijking met de dhow waarmee we op Pemba zijn gekomen.
De zee was wel erg wild, wat resulteerde in een hoop zieke mensen aan boord en gillende vrouwen iedere keer als we een eindje de lucht in vlogen.
Bij aankomst in Zanzibar naar Haven Guest House in Stone Town gegaan. Ik had op goed geluk maar iets gebeld vanaf Pemba en dat was deze geworden. Geen geweldige keus bleek al snel. Kamer was op zich netjes maar voelde me er erg opgesloten door lage plafonds en een deur die iets na negenen in de avond al op slot zat waardoor ik niet meer even naar buiten kon.
Volgende dag dan ook snel naar de buren gegaan, Manch Lodge. Dit was prima met een leuk terrasje buiten . Hier een paar dagen gebleven. Was een beetje noodgedwongen vanwege een infectie in mijn teen die al verspreid was naar de rest van mijn voet. Antibiotica gekregen en inmiddels is het genezen.
Een spicetour gedaan wat er natuurlijk bij hoort op Zanzibar. Dat was leuker als ik had verwacht. We waren met een leuk clubje mensen en de tour was ook echt interessant, waarbij je alles mocht ruiken en proeven. Wat leuke contacten aan overgehouden, waaronder een stel uit Zuid Afrika en iemand uit Canada, dus dat is ook mooi meegenomen.
Stone town zelf is echt een leuke plaats. Vooral de gardens, waar het ‘s avonds vol staat met kraampjes waar je eten kan kopen, is favoriet. Veel locals ook die hier komen en waar je makkelijk mee in contact komt.
Na Stone Town werd het tijd om de stranden eens te gaan ontdekken. De Canadees was een dag voor mij al naar Nungwe, een plaatsje in het noorden vertrokken en ik zou een dag later komen.
Een local, rastajongen die Okidoki genoemd wordt, en die ik weer had leren kennen via de Canadees, is met mij meegereisd naar Nungwe. Via hem hadden we een geweldig adresje gekregen om te verblijven, RaskaJibange. Houten bungalows op het strand, schommels, hangmatten, etc.. Echt een heel relaxte plek. De Canadees en ik sliepen in een soort dorm, de goedkoopste optie. Na wat onderhandelen sliepen we daar voor 10 dollar inclusief ontbijt. Moest natuurlijk wel een beetje op mijn budget letten want Zanzibar is duur.
In contact gekomen met twee Duitse mannen, waarvan een van hen met zijn zoontje was, en via hen ook met een Amerikaanse jongen die de hele wereld over reist om te leren van kano/boten bouw. Interessante mensen en vooral ook leuk gezelschap, waar ik de twee avonden in Nungwe mee op ben getrokken. Het toeristische gebeuren daar lieten we maar voor wat het was en hebben beide avonden lokaal gegeten en in een lokaal barretje een biertje gedronken en pool gespeeld.
Maar zoals dat gaat, ging ieder na die twee dagen weer zijn eigen weg, alleen de Amerikaanse jongen bleef daar nog om te werken. Hij ging zijn nieuwe ‘Nungwe family’ missen zei hij. Grappig hoe contacten zo snel een soort vanzelfsprekend kunnen worden, maar het ook prima is om elkaar daarna nooit meer te zien.
De Canadees en ik zijn nog samen terug gereisd naar Stone Town om vanaf daar ook ieder onze eigen weg te gaan.
Ik ging op weg naar Bwejuu, aan de oostkust. Eerder die week in Stone Town had ik een stel leren kennen dat daar bungalows verhuurt. Een Canadese vrouw en Tanzaniaanse man die een deel van het jaar in Canada wonen en werken en een deel op Zanzibar. Hun bungalows zijn wat boven mijn budget, maar ze hadden mij een andere plek aangeraden, Shells Bungalows. Na wat onderhandelen over de prijs kwamen we uit op zo’n 10 euro per nacht inclusief ontbijt. Helemaal gelukkig was ik met mijn bungalowtje op het strand met eigen badkamer en veranda.
Het strand daar is absoluut niet het mooiste strand, veel afval en zeewier, en alleen mogelijk om te zwemmen als het hoog water was. Maar ondanks dat toch een heerlijk rustig plekje, waar eigenlijk geen zak te doen is.
Hoogtepuntjes waren een wandeling naar het rif en een fietstocht over het strand wat ik samen met de Canadese vrouw gedaan heb. De dagen dat ik er was zijn we samen opgetrokken. Er waren nauwelijks toeristen in dat deel en zij hadden zelf op dat moment helemaal geen gasten. Jammer, want ze hebben echt mooie bungalows in een mooie tuin, met een erg goed restaurant. Upepo heet hun plekje, absoluut een aanrader!
Maar voor mij was het wel leuk, want hierdoor had ze alle tijd om wat dingen samen te doen. En met goed gezelschap is dat wel net zo leuk. Waar ik al mensen tegen ben gekomen die ik vrij snel weer zat was (jaja, ik erger me te snel) ging het contact met haar heel vanzelfsprekend. Dan is het jammer dat je zo snel al weer afscheid moet nemen. Maar ik kan nu al zeggen: dat is het leven van een reiziger ;)
Na drie nachten Bwejuu weer terug naar Stone Town voor een nachtje om de volgende dag de ferry naar Dar es Salaam te nemen. Tijd om het strand achter me te laten en het binnenland in te gaan.
Die dag in Stone Town nog een dronken, maffe, Nederlander ontmoet die er al 10 jaar woonde. Hij deed zich voor alsof hij heel gelukkig was, maar het was wel duidelijk dat hij in feite heel eenzaam was en zich daarom maar aan de eerste de beste Nederlander vastklampte. Hij wilde me Stone Town laten zien op een andere manier en dat heb ik geweten…
Ik heb de drugs en alcoholverslaafden gezien, hun kinderen, oudere mensen die alleen maar op de grond konden liggen. Confronterend en heftig om te zien. Maar vooral sneu voor die kinderen, die in feite geen toekomst zullen hebben, opgroeiend in zo’n omgeving.
15 November was het dan tijd om naar het vasteland te gaan. Op aanraden van de Canadese vrouw had ik vanuit Dar es Salaam een nachtje naar Bagamoyo willen gaan. Een stadje vol kunststudenten. Die ochtend op de ferry echter toch maar besloten om Dar zo snel mogelijk achter me te laten (erg onveilige stad) en meteen te proberen een bus te pakken naar Morogoro, wat op mijn route naar Malawi ligt.
Eind van de middag kwam ik moe van het reizen in Morogoro aan. Slecht voorbereid en geen idée waar te slapen. Ik had geluk met een taxichaffeur die een beetje engels sprak. Ik vertelde hem mijn budget, 10 dollar, en waar ik voor die prijs een kamer kon vinden. We zijn een paar dingen afgegaan, waarvan een aantal te duur. Uiteindelijk een gevonden binnen mijn budget. Nadeel was echter dat er helemaal niemand Engels sprak en ik geen Swahili. De receptionist probeerde het wel maar kwam niet verder dan ‘what’s my name?’ Probeer dan maar eens duidelijk dat het geen correct engels is…
Via een soort plaatsjesmenu eten besteld, want te moe om erop uit te gaan in het stadje. Een week oude vissenkop met rauwe chips (patat) kreeg ik. Heb een poging gedaan er wat van te eten, maar dat was echt geen doen. Het verdreef wel meteen mijn trek, dus niet al te hongerig naar bed gegaan.
Bij het hele stadje kreeg ik niet echt een fijn gevoel, idée van een fijne plek. Dus besloten de volgende ochtend maar meteen met de bus door te gaan naar Iringa.
En daar ben ik nu en zit ik in een internetcafe. Gistermiddag aangekomen en bij deze stad een veel beter gevoel. Het ligt op zo'n 1600 meter hoogte, wat betekent dat de nachten koel zijn. Heerlijk om te slapen. Heb een superklein kamertje in een hotel dat Annex of Staff Inn heet, de goedkoopste optie die ze hadden. Maar is vrij schoon en er zit een klein, maar prima restaurantje bij.
Ik blijf hier komende nacht nog en dan morgen verder met de bus richting Mbeya. Vanuit dat plaatsje moet ik de grens over naar Malawi, dus daar zal ik waarschijnlijk over een paar dagen al zijn.
Het reizen met de bus is vermoeiend, maar te doen als je de pijnlijke ledematen die je eraan over houdt en de stinkende mensen om je heen (sorry, klinkt onaardiger als bedoeld) voor lief neemt. Vooral zo weinig mogelijk drinken ondanks uitdrogingsverschijnselen, want de kans is groot dat er geen enkele stop is onderweg tijdens een busrit van een uur of 4/5. Tel daar de tijd bij op die je wacht op het busstation (niets gaat op tijd uiteraard) en je je tassen in de gaten moet houden, dan komt het al gauw neer op een uur of 6/7 niet naar het toilet kunnen.
Het alleen reizen bevalt me tot nu toe goed al ben ik nog weinig echt alleen geweest. Andere mensen ontmoet je snel als je alleen reist en ik heb dan ook veel dingen met anderen gedaan.
Volgende keer hopelijk een wat leuker verslag, dit is meer een opsomming geworden van dingen die ik gedaan heb en leest waarschijnlijk niet zo lekker weg.
So far so good! Nu op naar Malawi!
Liefs Marloes
Ik moet echt proberen om dit beter bij te gaan houden. Anders vergeet ik waarschijnlijk steeds de helft te vertellen.
Laatste blog was een gezamelijke vanaf Pemba Island. Dus laat ik proberen daar de draad weer op te pakken.
Met Lianne en Marlinde nog een paar leuke dagen gehad op Pemba. We zijn o.a. nog naar Misali geweest, een klein eilandje, waar je kan snorkelen. Snorkelen is echt niet mijn ding kom ik steeds weer achter. Maar het eiland was een waar paradijsje, ook zonder snorkelen erg leuk.
We hebben veel gelachen met elkaar en ik mis onze uitspraken. Niemand meer om tegen te roepen dat ik moet poepen of dat ik kapot ben :D
Op 4 november was het tijd om Pemba te verlaten en echt alleen verder te gaan. De meiden vertrokken met de ferry naar Tanga en ik naar Zanzibar. Hun boot vertrok ineens wat sneller als verwacht dus het afscheid nemen ging dan ook heel snel. Wat prima was, het moest natuurlijk ook geen emotioneel ding worden ;)
De ferry naar Zanzibar was een luxe boot. Al is alles natuurlijk luxe in vergelijking met de dhow waarmee we op Pemba zijn gekomen.
De zee was wel erg wild, wat resulteerde in een hoop zieke mensen aan boord en gillende vrouwen iedere keer als we een eindje de lucht in vlogen.
Bij aankomst in Zanzibar naar Haven Guest House in Stone Town gegaan. Ik had op goed geluk maar iets gebeld vanaf Pemba en dat was deze geworden. Geen geweldige keus bleek al snel. Kamer was op zich netjes maar voelde me er erg opgesloten door lage plafonds en een deur die iets na negenen in de avond al op slot zat waardoor ik niet meer even naar buiten kon.
Volgende dag dan ook snel naar de buren gegaan, Manch Lodge. Dit was prima met een leuk terrasje buiten . Hier een paar dagen gebleven. Was een beetje noodgedwongen vanwege een infectie in mijn teen die al verspreid was naar de rest van mijn voet. Antibiotica gekregen en inmiddels is het genezen.
Een spicetour gedaan wat er natuurlijk bij hoort op Zanzibar. Dat was leuker als ik had verwacht. We waren met een leuk clubje mensen en de tour was ook echt interessant, waarbij je alles mocht ruiken en proeven. Wat leuke contacten aan overgehouden, waaronder een stel uit Zuid Afrika en iemand uit Canada, dus dat is ook mooi meegenomen.
Stone town zelf is echt een leuke plaats. Vooral de gardens, waar het ‘s avonds vol staat met kraampjes waar je eten kan kopen, is favoriet. Veel locals ook die hier komen en waar je makkelijk mee in contact komt.
Na Stone Town werd het tijd om de stranden eens te gaan ontdekken. De Canadees was een dag voor mij al naar Nungwe, een plaatsje in het noorden vertrokken en ik zou een dag later komen.
Een local, rastajongen die Okidoki genoemd wordt, en die ik weer had leren kennen via de Canadees, is met mij meegereisd naar Nungwe. Via hem hadden we een geweldig adresje gekregen om te verblijven, RaskaJibange. Houten bungalows op het strand, schommels, hangmatten, etc.. Echt een heel relaxte plek. De Canadees en ik sliepen in een soort dorm, de goedkoopste optie. Na wat onderhandelen sliepen we daar voor 10 dollar inclusief ontbijt. Moest natuurlijk wel een beetje op mijn budget letten want Zanzibar is duur.
In contact gekomen met twee Duitse mannen, waarvan een van hen met zijn zoontje was, en via hen ook met een Amerikaanse jongen die de hele wereld over reist om te leren van kano/boten bouw. Interessante mensen en vooral ook leuk gezelschap, waar ik de twee avonden in Nungwe mee op ben getrokken. Het toeristische gebeuren daar lieten we maar voor wat het was en hebben beide avonden lokaal gegeten en in een lokaal barretje een biertje gedronken en pool gespeeld.
Maar zoals dat gaat, ging ieder na die twee dagen weer zijn eigen weg, alleen de Amerikaanse jongen bleef daar nog om te werken. Hij ging zijn nieuwe ‘Nungwe family’ missen zei hij. Grappig hoe contacten zo snel een soort vanzelfsprekend kunnen worden, maar het ook prima is om elkaar daarna nooit meer te zien.
De Canadees en ik zijn nog samen terug gereisd naar Stone Town om vanaf daar ook ieder onze eigen weg te gaan.
Ik ging op weg naar Bwejuu, aan de oostkust. Eerder die week in Stone Town had ik een stel leren kennen dat daar bungalows verhuurt. Een Canadese vrouw en Tanzaniaanse man die een deel van het jaar in Canada wonen en werken en een deel op Zanzibar. Hun bungalows zijn wat boven mijn budget, maar ze hadden mij een andere plek aangeraden, Shells Bungalows. Na wat onderhandelen over de prijs kwamen we uit op zo’n 10 euro per nacht inclusief ontbijt. Helemaal gelukkig was ik met mijn bungalowtje op het strand met eigen badkamer en veranda.
Het strand daar is absoluut niet het mooiste strand, veel afval en zeewier, en alleen mogelijk om te zwemmen als het hoog water was. Maar ondanks dat toch een heerlijk rustig plekje, waar eigenlijk geen zak te doen is.
Hoogtepuntjes waren een wandeling naar het rif en een fietstocht over het strand wat ik samen met de Canadese vrouw gedaan heb. De dagen dat ik er was zijn we samen opgetrokken. Er waren nauwelijks toeristen in dat deel en zij hadden zelf op dat moment helemaal geen gasten. Jammer, want ze hebben echt mooie bungalows in een mooie tuin, met een erg goed restaurant. Upepo heet hun plekje, absoluut een aanrader!
Maar voor mij was het wel leuk, want hierdoor had ze alle tijd om wat dingen samen te doen. En met goed gezelschap is dat wel net zo leuk. Waar ik al mensen tegen ben gekomen die ik vrij snel weer zat was (jaja, ik erger me te snel) ging het contact met haar heel vanzelfsprekend. Dan is het jammer dat je zo snel al weer afscheid moet nemen. Maar ik kan nu al zeggen: dat is het leven van een reiziger ;)
Na drie nachten Bwejuu weer terug naar Stone Town voor een nachtje om de volgende dag de ferry naar Dar es Salaam te nemen. Tijd om het strand achter me te laten en het binnenland in te gaan.
Die dag in Stone Town nog een dronken, maffe, Nederlander ontmoet die er al 10 jaar woonde. Hij deed zich voor alsof hij heel gelukkig was, maar het was wel duidelijk dat hij in feite heel eenzaam was en zich daarom maar aan de eerste de beste Nederlander vastklampte. Hij wilde me Stone Town laten zien op een andere manier en dat heb ik geweten…
Ik heb de drugs en alcoholverslaafden gezien, hun kinderen, oudere mensen die alleen maar op de grond konden liggen. Confronterend en heftig om te zien. Maar vooral sneu voor die kinderen, die in feite geen toekomst zullen hebben, opgroeiend in zo’n omgeving.
15 November was het dan tijd om naar het vasteland te gaan. Op aanraden van de Canadese vrouw had ik vanuit Dar es Salaam een nachtje naar Bagamoyo willen gaan. Een stadje vol kunststudenten. Die ochtend op de ferry echter toch maar besloten om Dar zo snel mogelijk achter me te laten (erg onveilige stad) en meteen te proberen een bus te pakken naar Morogoro, wat op mijn route naar Malawi ligt.
Eind van de middag kwam ik moe van het reizen in Morogoro aan. Slecht voorbereid en geen idée waar te slapen. Ik had geluk met een taxichaffeur die een beetje engels sprak. Ik vertelde hem mijn budget, 10 dollar, en waar ik voor die prijs een kamer kon vinden. We zijn een paar dingen afgegaan, waarvan een aantal te duur. Uiteindelijk een gevonden binnen mijn budget. Nadeel was echter dat er helemaal niemand Engels sprak en ik geen Swahili. De receptionist probeerde het wel maar kwam niet verder dan ‘what’s my name?’ Probeer dan maar eens duidelijk dat het geen correct engels is…
Via een soort plaatsjesmenu eten besteld, want te moe om erop uit te gaan in het stadje. Een week oude vissenkop met rauwe chips (patat) kreeg ik. Heb een poging gedaan er wat van te eten, maar dat was echt geen doen. Het verdreef wel meteen mijn trek, dus niet al te hongerig naar bed gegaan.
Bij het hele stadje kreeg ik niet echt een fijn gevoel, idée van een fijne plek. Dus besloten de volgende ochtend maar meteen met de bus door te gaan naar Iringa.
En daar ben ik nu en zit ik in een internetcafe. Gistermiddag aangekomen en bij deze stad een veel beter gevoel. Het ligt op zo'n 1600 meter hoogte, wat betekent dat de nachten koel zijn. Heerlijk om te slapen. Heb een superklein kamertje in een hotel dat Annex of Staff Inn heet, de goedkoopste optie die ze hadden. Maar is vrij schoon en er zit een klein, maar prima restaurantje bij.
Ik blijf hier komende nacht nog en dan morgen verder met de bus richting Mbeya. Vanuit dat plaatsje moet ik de grens over naar Malawi, dus daar zal ik waarschijnlijk over een paar dagen al zijn.
Het reizen met de bus is vermoeiend, maar te doen als je de pijnlijke ledematen die je eraan over houdt en de stinkende mensen om je heen (sorry, klinkt onaardiger als bedoeld) voor lief neemt. Vooral zo weinig mogelijk drinken ondanks uitdrogingsverschijnselen, want de kans is groot dat er geen enkele stop is onderweg tijdens een busrit van een uur of 4/5. Tel daar de tijd bij op die je wacht op het busstation (niets gaat op tijd uiteraard) en je je tassen in de gaten moet houden, dan komt het al gauw neer op een uur of 6/7 niet naar het toilet kunnen.
Het alleen reizen bevalt me tot nu toe goed al ben ik nog weinig echt alleen geweest. Andere mensen ontmoet je snel als je alleen reist en ik heb dan ook veel dingen met anderen gedaan.
Volgende keer hopelijk een wat leuker verslag, dit is meer een opsomming geworden van dingen die ik gedaan heb en leest waarschijnlijk niet zo lekker weg.
So far so good! Nu op naar Malawi!
Liefs Marloes
-
17 November 2012 - 09:30
Marloes:
Opsommingen? Hartstikke leuk om te lezen! Fijn dat je zoveel mensen bent tegen gekomen, dat maakt het allemaal een stuk gezelliger. Ik kijk uit naar je volgende verhaal! Take care! X -
17 November 2012 - 09:39
Karin:
Een heel leuk verslag, Marloes! Klinkt allemaal erg leuk, zelfs de rauwe vissekop :)
-
17 November 2012 - 10:01
Joos:
Lieve Marloes,
Leuk om je reisverslag te lezen! Ik hoor dat het goed met je gaat. Ik denk aan je... Als je terugkomt zal ik zorgen voor een mooie logeerkamer in ons nieuwe huis. Het is dus het huis geworden in Millingen die jij wilde. Kunnen we ouderwets aan de tequila in t fuske. Je hoort het al. Ik mis je. Laatst volgens mij een Keniaan aan de lijn gehad die belde vanaf jouw oude nummer. Gek idee... Veel plezier in Malawi. Pas goed op jezelf maar dat doe je toch wel!! Liefs -
17 November 2012 - 10:02
Marlinde En Lianne :
Fijn om te horen dat je ons mist ;) uitspraken kunnen ook altijd via de whatsapp ;)
Lianne haar uitspraken zijn al wat meer op ons niveau ;)
Hele goede reis nog naar Malawi!! En we kijken uit naar je volgende verhaal!
Liefs Lianne en Marlinde -
17 November 2012 - 10:05
Silke:
Wauuw Marloes. Klinkt me allemaal heel erg fijjn!
Die busritten klinken me ook bekend in de oren!
Geniet er nog van! Je doet dat prima daar!!
-
17 November 2012 - 10:27
Marian:
Leuk juist, om mee te kijken in het dagboek van een reizigster die op plekken komt waar ik nooit zal komen. Hoef ik het zelf niet te doen ;-)
Veel plezier nog, én smakelijk eten!! Brrr, vissenkoppen! -
17 November 2012 - 14:16
Henk En Willy:
Ik heb de reacties van anderen nog niet gelezen ga ik doen nadat ik deze reactie heb gegeven, zelf schrijf je dat het een opsomming is ik wil dat zeker niet zo betitelen, ik vind namelijk dat je een prima verhaal neer zet en dat ik me daardoor probeer in te leven in de situaties waarin je verzeild raakt en dit bezien vanuit hetgeen we zelf in Kenia ervaren hebben, dus kortom ga zo door.
Zo te lezen aan je verhaal vermaak je je prima. Tijdens de trip die je maakt zul je altijd dingen en mensen ontmoeten die je meer of minder aanspreken maar zoals jezelf al aan geeft trekje dan weer verder opzoek naar een volgende ervaring.
We zijn toch wel enigzins een heel klein beetje jaloers op de ervaringen die je opdoet, andere cultuur andere levenswijze geniet daarvan.
Hopelijk gauw tot je volgende reisverslag we lezen het met plezier.
Kusjes Willy en Henk en Abby, Luna, Saartje en Simon. -
17 November 2012 - 15:30
Jorisse:
Wat super om te lezen, ik probeer het me voor te stellen en dat lukt aardig zoals je t beschrijft! Wat een avonturen en wat zie je veel. Geweldig! Ondertussen zorg ik voor een nieuw huisje voor ons en kan ik niet wachten om meer te lezen. Geniet ervan! Liefs -
17 November 2012 - 18:24
Tjorven:
Ongelooflijk om deze verslagen te lezen. Het voelt of ik er zelf bij was. Ik heb enorm veel respect voor je hoe de dingen daar aanpakt. Hopelijk treed ik ooit in je voetsporen.
Veel succes en geniet van de kleine, maar zeker ook grote dingen!
Xx -
23 November 2012 - 19:53
Renee:
Hi Marloes,
Ik vind het helemaal geen opsomming. Ik vind het een erg leuk verslag. Geen moment dwaalden mijn gedachten af, ik wilde juist verder lezen, wat je allemaal gedaan en beleefd hebt. En dat is heel wat en gevarieerd, hartstikke leuk. Nou meid geniet er nog van.
Groetjes,
Renée -
07 December 2012 - 09:47
Hilda:
KEI LEUK verslag lieve Marloes,vind het TOF om je zo te kunnen volgen ,ben stiekem jaloers hoor.....
Ben benieuwd wat je ervaring zal zijn in MALAWI.
Helaas onze tijd in KENIA is ook alweer voorbij ,te snel.....het was een fijne ,warme,waardevolle,reis.
Nu SNEEUWT het hier volop......er ligt een dik pak sneeuw...brrrrrrrr...wat een contrast......WIL TERUG naar de WARMTE.
Geniet JIJ nog maar lekker van ALLES ,en o ja......FIJNE KERST!!!!!!!!!!!!! [zal verrassend zijn]
Liefs Hilda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
